Η υποκρισία των "δημοκρατών" και η αποχή που έρχεται
Οι "δημοκράτες" συνηθίζουν να λένε κομπάζοντας πως "στις Δημοκρατίες κυρίαρχος είναι ο Λαός". Οι ίδιοι φυσικά γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό είναι ένα κολοσσιαίο ψέμα.
Και αυτό διότι κυρίαρχος στις Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες –ειδικά στην Ελλάδα- είναι ο Λαός μόνο για δώδεκα ώρες. Όσο δηλαδή είναι ανοικτές οι κάλπες την Κυριακή των Εθνικών Εκλογών. Το υπόλοιπο διάστημα ΚΑΜΙΑ κυριαρχία δεν έχει ο Λαός. Εκείνες τις δώδεκα ώρες εκχωρεί την Κυριαρχία και την δύναμη του σε κάποιο κόμμα και κάποιον-ους Βουλευτές.
Φυσικά στην συνέχεια δεν μπορεί ούτε να ελέγξει, ούτε να απολύσει, ούτε να προτείνει προς Δίκη τους Βουλευτές ή τα κόμματα. Άλλωστε το Άρθρο 61 του Συντάγματος καθορίζει ξεκάθαρα πως οι Βουλευτές έχουν το «ανεύθυνο» κατά την άσκηση των βουλευτικών τους καθηκόντων. Οι υποψήφιοι λοιπόν και τα κόμματα θα μεταχειριστούν κάθε μέσο (ψέματα, υπερβολές, ρουσφέτια, θεατρινισμούς, ανακρίβειες κτλ.) ώστε να τους παραδώσει ο Λαός την Δύναμή του και μόλις το κάνει είναι παντοδύναμοι και με Ασυλία. Ο Λαός; Ας πρόσεχε. Όταν ξαναγίνουν εκλογές λένε οι "δημοκράτες" μπορεί να διορθώσει με τη νέα ψήφο του αν δεν έμεινε ικανοποιημένος. Δεν μπορεί ο Λαός π.χ να πραγματοποιήσει Δημοψήφισμα για ένα θέμα, όσο σοβαρό και αν είναι , δεν μπορεί να αποτρέψει μια Εθνική μειοδοσία και ας είναι πλειοψηφία (π.χ Σκοπιανό) δεν μπορεί να ζητήσει εκτάκτως εκλογές. Τι μπορεί να κάνει; Απλά να περιμένει να ξαναψηφίσει. Και προς Θεού μην κάνει το λάθος και ΔΕΝ ψηφίσει ή πετάξει άκυρο για αποδοκιμασία. Η αποχή και το άκυρο είναι ότι χειρότερο μας λένε ΟΛΑ τα κόμματα, άλλωστε πρέπει η αγιότητα του Κοινοβουλευτισμού να ανατροφοδοτηθεί.
Οι "δημοκράτες" και τα κόμματα, οι οποίοι φυσικά έχουν άμεσο όφελος από αυτή την κατάσταση, έντυσαν με τα ομορφότερα ρούχα τον Κοινοβουλευτισμό και την Κομματοκρατία στην Ελλάδα και φυσικά όποιος τολμήσει να τους υποδείξει ότι δεν είναι και τόσο δημοκράτες άμεσα χαρακτηρίζεται χουντικός, φασίστας κτλ κτλ. Γνωστά πράγματα. Όπως όμως και να την ντύσουν, ότι αρώματα και αν της βάλουν παραμένει μια ηλικιωμένη και ανήμπορη κυρία που δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά της παρά μόνο ζητά από αυτά και τα διαλύει. Όπου παιδιά οι Έλληνες. Αυτοί που έχουν όφελος από την κατάσταση είναι οι "ιατροί", οι "νοσηλευτές", οι "φαρμακοποιοί", το πολιτικό-κοινοβουλευτικό προσωπικό δηλαδή που κάνει τα πάντα για να διατηρήσει ζωντανή την γηραιά κυρία.
Έχει το θάρρος και την τόλμη το πολιτικό προσωπικό να εκσυγχρονίσει το πολίτευμα; Να δώσει τον λόγο στον Λαό; Να απεμπολήσει προνόμια και ασυλίες; Να βάλει γνήσιο συνέταιρο στην Διακυβέρνηση τoν Λαό μέσα από Δημοψηφίσματα; Γιατί δεν τον εμπιστεύεται παρά μόνο για λίγες ώρες όταν είναι να τους ψηφίσει; Γιατί;
